Het is een gedachte die me al jaren achtervolgt. De vraag of een maagverkleining de oplossing zou zijn, kwam steeds vaker op. Maar net zo vaak duwde ik die gedachte weg. Ik vond het een te rigoureuze ingreep, iets voor anderen – niet voor mij. Toch bleven de jaren voorbijgaan en bleef ik proberen af te vallen, telkens met hoop die toch weer in teleurstelling veranderde.

Samen met een vriendin die ook in hetzelfde schuitje zit, sturen we elkaar wekelijks grappige memes en berichten over het afvallen: de ene dag zit één van ons diep in de put, de andere dag zijn we super gemotiveerd. We maken doelen – soms klein, soms torenhoog – doen mee aan challenges, volgen weekmenu’s, tellen calorieën alsof we er een prijs voor kunnen winnen, duiken in intensieve trajecten bij een personal trainer en bekende diëten zoals Weight Watchers passeerden de revue.

En ja, er was resultaat… soms. Maar het waren altijd maar een paar kilo’s die ik er met veel bloed, zweet en tranen afkreeg, om ze later weer net zo hard terug te zien komen. Het was alsof mijn lichaam een jojo was, maar ik de balans nooit kon vinden. Frustrerend? Absoluut. Bloedirritant zelfs, vooral als ik anderen zelfstandig 30 kilo zag afvallen. Natuurlijk gunde ik hen hun succes (echt!), maar diep van binnen stak het. Waarom lukte dat niet bij mij? Ik deed toch ook mijn best? Ja, maar blijkbaar niet lang genoeg, en niet consistent genoeg.

Overal bewust van mijn gewicht
Mijn overgewicht is iets waar ik me continu bewust van ben. Als ik ergens een ruimte binnenstap, valt het me direct op dat ik vaak de dikste persoon in de kamer ben. Wanneer ik moet presenteren voor een groep, ben ik drukker bezig met hoe ik eruitzie dan met mijn verhaal. Op foto’s poseer ik het liefst alleen met mijn gezicht in beeld, want bij foto’s van mijn hele lichaam schrik ik keer op keer. Het werd een patroon. Terrasjes pakken betekent eerst de stoelen en banken inspecteren: welke geeft de meeste ruimte en waar val ik het minst op? Ik probeer er altijd verzorgd uit te zien met kleding die me flatteert, maar als ik dan in de spiegel kijk, denk ik vaak: het valt wel mee. Tot iemand een foto maakt – dan kom te realiteit hard binnen. De confrontaties werden steeds frequenter.

De knop die langzaam omging
Bij mij was het nooit zo dat ik ineens 30 kilo aankwam. Het was een geleidelijk proces. Elk jaar 2 of 3 kilo erbij, totdat ik op een dag in de spiegel keek en dacht: hoe is het zover gekomen? Mensen vragen weleens of ik een emotie-eter ben. Nou, ik eet bij alle gelegenheden: gezellig samenzijn? Iets lekkers erbij. Weekend? Wijntje. Meerdere wijntjes, inclusief hapjes op tafel. Verjaardag? Uiteraard taart. Traktaties op het werk? Niets laat ik staan. Geen zin om te koken? Dan halen we wat. En ja, ook ik heb momenten van verveling of frustratie waarin ik snack. Mijn zelfbeschermingsstrategie? Niets lekkers in huis halen. Maar zelfs dan blijven de vele verleidelijke gelegenheden een uitdaging.

De ommekeer in Marokko
In april nam ik deel aan een leiderschapstraining in Marokko die ook veel ging over zelfinzicht. Tijdens een oefening moesten we een half uur in stilte in een park zitten om te reflecteren. Terwijl ik daar zat, begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik dacht aan het ongemak hoe ik op dat bankje zat, aan hoe anderen mij zagen, hoe ik mezelf zag en hoe ongelukkig ik me voelde in mijn lichaam. Het was een intens moment dat alles op scherp zette. Later sprak ik erover met mijn trainer en enkele medecursisten. Dat gesprek maakte duidelijk dat ik deze situatie niet meer wilde accepteren.

Het proces van overweging naar actie
Eerder besprak ik de optie van een maagverkleining weleens met mijn vriendin, maar ik schoof het telkens van tafel. “Te rigoureus,” dacht ik. Eten is veel te leuk, en ik wilde ook gewoon lekker uit eten kunnen blijven gaan. Maar de tijd bracht verandering. Het proces om tot een besluit te komen, heeft tijd nodig. Nu ik die beslissing heb genomen, kijk ik er anders naar. Ja, het wordt aanpassen, maar uit eten blijft mogelijk – alleen anders. Bewuster kiezen, kleinere porties, en ja, veel minder traktaties.

De eerste keer dat ik serieus begon te overwegen een maagverkleining te doen, was ongeveer zes maanden na de geboorte van mijn zoon, nu twee jaar geleden. Mijn schoonheidsspecialiste vertelde dat zij de operatie zou ondergaan. Ik merkte dat ik enorm veel vragen had en voelde begrip voor haar keuze. Ze straalde na de operatie. Het resultaat was fantastisch: ze zag er goed uit, had nauwelijks bijwerkingen en voelde zich beter dan ooit. Toch vond ik het destijds te vroeg na mijn bevalling; en ik ging nog een intensieve training volgen. De timing klopte niet.

Het moment van de knop
Begin dit jaar hoorde ik opnieuw over iemand die een positieve ervaring had met een maagverkleining. Nog één poging om fanatiek te sporten, dacht ik. Maar diep vanbinnen wist ik al: als het dit jaar niet lukt, ga ik voor de maagverkleining. Deze zomer viel het besluit. Confrontaties met mezelf stapelden zich op. Foto’s waarin ik mezelf niet herkende, momenten van schaamte en ongemak. Ik voelde me onzeker bij het zwemmen met mijn zoontje, schrok van foto’s waarin ik mezelf zag en toen ik nog eens de cijfers van mijn obesitas onder mijn neus gedrukt kreeg ging de knop om. Ik kon niet langer wachten. Mijn dagelijks leven werd te veel beheerst door mijn gewicht. Ik voelde me slecht, ik baalde en ik wist dat er iets moest veranderen – en snel. Ik begon me in te lezen, maar mijn beslissing stond al vast. Ik maakte een afspraak bij de huisarts en werd doorverwezen. De reis is begonnen. Ik ga het doen!