Donderdag 19 december: de dag waar ik maanden naar toe had geleefd. Mijn maagverkleining, oftewel gastric bypass, stond op de planning. Mijn man en ik brachten eerst nog even onze zoon naar het kinderdagverblijf, alsof het een doodnormale dag was, maar van binnen gierden de zenuwen door mijn lijf. In het ziekenhuis aangekomen mocht ik plaatsnemen in een klein kamertje voor de pre-screening. Een uur lang wachten – normaal gesproken een uitgelezen kans om mijn man de oren van zijn kop te kletsen, maar nu was ik zo stil dat hij zich bijna zorgen begon te maken. Af en toe mopperde ik dat het lang duurde (dat wel, want ik ben natuurlijk ook maar een mens).

Toen ik eindelijk aan de beurt was, ging het snel: een paar korte vragen, nog even naar de wc, op de weegschaal en hoppa, een deurtje verder. Daar mocht ik in een charmante operatiejas aan en bijbehorende muts opzetten – selfie-momentje! Het infuus werd aangelegd en voordat ik het wist, werd ik al richting de OK gereden. Ik hoefde me niet eens te verplaatsen, ze hadden gewoon een high-tech operatietafel die met me meebewoog. Fancy.

De OK-assistente was een zonnestraaltje en probeerde een luchtig gesprek met me aan te knopen. Heel leuk, maar mijn antwoorden bleven beperkt tot ‘uh-huh’ en ‘ja’. Er klonk zelfs een feel-good kerstmuziekje op de achtergrond, maar ik voelde me allesbehalve feestelijk. De chirurg en anesthesist kwamen erbij, stelden nog wat controlevragen en… weg was ik.

Wakker worden en overleven

Toen ik mijn ogen opende in de uitslaapkamer, was bleek de verpleegster een oud-handbalmaatje. Hoe groot is die kans?! Normaal gesproken zou ik dit moment aangrijpen voor een gezellige inhaalsessie, maar mijn lichaam had andere plannen: pijn, misselijkheid en een hoofd dat nog op ‘buffering…’ stond. Dus bleef het bij een flauw glimlachje en een half verstaanbare ‘hè, wat toevallig…’ voordat ik weer half wegdommelde. Mijn man en moeder kwamen later nog langs, superlief natuurlijk, maar ik kon mijn ogen amper openhouden.

De zuster adviseerde om te gaan lopen tegen de pijn van het gas dat ze tijdens de operatie in mijn buik hadden gepompt. Goed idee in theorie, maar in de praktijk? Misselijkheid en braakneigingen. Fantastisch. Uiteindelijk werd besloten dat ik een nachtje extra bleef. Eerlijk? Opgelucht. Ik was er nog niet klaar voor om naar huis te gaan en als een zielig hoopje op de bank te belanden.

De nacht was onrustig: bloeddrukmetingen, een saturatiemeter aan mijn vinger, een zuurstofslangetje in mijn neus – het hele pakket. Slapen was een uitdaging, maar de volgende ochtend voelde ik me een stuk beter. Met hernieuwde motivatie werkte ik een paar slokjes drinken en een hapje vla naar binnen, want ik wist: hoe eerder ik toon dat ik zelfstandig kan eten en drinken, hoe sneller ik naar huis mag.

Thuis en de eerste dagen

Eenmaal thuis sliep ik veel. Echt veel. Mijn lichaam had duidelijk wat in te halen. Op dag vier merkte ik dat de pijn ineens veel minder was en dat voelde als een enorme overwinning. Familie en vrienden kwamen langs en ik at mijn eerste dagen vloeibaar. Ik had me hier van tevoren best druk om gemaakt, maar eerlijk? Ik had nauwelijks trek. Het scheelde dat ik me sowieso snel vol voelde, dus geen hongerige ellende.

Dag zes was een feestdag: vast voedsel! En serieus, een cracotte met smeerkaas had nog nooit zo lekker gesmaakt. Acht dagen na de operatie was het kerst en ik durfde zelfs een paar hapjes carpaccio aan. Klein geluksmomentje.

Eten en drinken ging steeds beter, hoewel ik goed moest luisteren naar mijn lichaam. Een boterham? Halve was genoeg. Groente en vlees? Prima te doen. Pasta? Spannend, maar het ging goed. Alleen obstipatie werd mijn nieuwe vijand, maar met vezels en zakjes Movicolon kreeg ik het onder controle.

Opbouwen en bewegen

De eerste drie weken was ik sneller moe dan een peuter na een dag pretpark. Ik deed dutjes, voelde me soms duizelig en had nog niet de energie om de wereld te veroveren. Maar vanaf januari kwam er een omslag: ik wilde aan mijn herstel werken.

Ik begon met een wandelchallenge en dwong mezelf elke dag een rondje buiten te lopen. Waar ik vóór de operatie nog smoesjes verzon om de bank niet te verlaten, liep ik na vier weken alweer zes kilometer. Hoe bizar! Die motivatie om te herstellen gaf me echt een boost. Inmiddels wandel ik nog steeds lekker door, ben ik weer begonnen met sporten en ga ik wekelijks zwemmen met een vriendin. Het contrast met een paar maanden geleden? Gigantisch.

Het gewicht en de mindset

Natuurlijk was ik nieuwsgierig naar het effect op de weegschaal. In het begin stond ik er dagelijks op – elke gram minder voelde als een overwinning. Maar toen ik door obstipatie even niet afviel, werd ik onzeker. Moest het niet sneller? Uiteindelijk besloot ik de weegschaal naar zolder te verbannen en me nog maar eens per week te wegen.

En nu, zeven weken later? Ruim 10 kilo kwijt! En belangrijker nog: ik voel me goed. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik zit lekker in mijn vel en zie de toekomst met vertrouwen tegemoet. De transformatie is begonnen en ik weet dat dit pas het begin is.

Eén ding is zeker: deze keuze was een van de beste die ik ooit heb gemaakt. En die cracotte met smeerkaas? Die zal ik nooit meer vanzelfsprekend vinden. Deze gastric bypass was niet alleen een operatie, maar het startsein voor de grootste health boost van mijn leven. Dit keer zonder dure sapjes of gekke detoxkuren, maar gewoon door voor mezelf te kiezen!