Eindelijk was het zover: mijn screening voor de maagverkleining! 😅 Licht gespannen, maar tegelijkertijd ook heel erg verheugd, liep ik het ziekenhuis binnen. De eerste stop? De vriendelijke dame bij de balie, die me meteen op de weegschaal zette en mijn lengte en bloeddruk noteerde. Alsof dat niet genoeg was, mocht ik ook nog even bloed laten prikken. Ik denk dat er wel 10 buisjes bloed van me zijn afgenomen—voor het goede doel, uiteraard.

Na die medische start was het tijd voor een gesprek met de psycholoog. En eerlijk is eerlijk: ik had niet verwacht dat dat zo confronterend zou zijn. Ze stelde vragen waar ik echt even over na moest denken. Hoe ik naar mijn lichaam kijk, waarom ik deze operatie wil, wat ik ervan verwacht, en vooral: hoe het zover heeft kunnen komen. Je denkt dat je die antwoorden wel weet, maar hardop zeggen is toch even iets anders.

Steeds zwaarder, maar geen zwaargewicht

Ik was als kind altijd stevig, maar niet per se extreem dik. Het gewicht kwam er eigenlijk heel geleidelijk aan. Je hebt het niet zo door als je elk jaar 2 à 3 kilo aankomt, tot je ineens 30 kilo zwaarder bent, jaren later. Het was nooit één grote sprong, maar die kilo’s hebben zich langzaam maar zeker opgestapeld. En geloof me, ik heb van alles geprobeerd om het tegen te houden: diëten, calorieën tellen, fanatiek sporten, geen chips of snoep in huis halen, je kent het wel. En met succes… voor drie weken, waarin ik 0,5 kilo afviel. 😑 Dat soort frustrerende resultaten kent iedereen die al eens serieus geprobeerd heeft af te vallen. Mijn omgeving begreep dat gelukkig goed en steunt me volledig in deze beslissing. Zij hebben tenslotte ook gezien hoeveel moeite ik heb gedaan, zonder blijvend resultaat.

Zelfbeeld? Niet echt top

Waar ik toch wat moeite mee had tijdens het gesprek met de psycholoog, was praten over mijn zelfbeeld. Ik merk dat ik negatief naar mijn lijf kijk. Als ik ergens binnenloop, scan ik automatisch of ik de dikste in de ruimte ben. Dat doe ik onbewust. Op foto’s schrik ik vaak van hoe ik eruitzie, en zelfs simpele dingen, zoals krap zitten in een terrasstoel of die riem in het vliegtuig die net op het laatste gaatje past, maken me onzeker. Skiën? I Love it! Maar ik ben tegenwoordig wel bang om te vallen en niet meer overeind te kunnen komen. Dat wil ik veranderen. Ik wil weer avontuurlijk zijn, vol zelfvertrouwen dingen doen zonder me druk te maken over hoe ik eruitzie. Eén van mijn grote dromen? Parasailen tussen de bergen op wintersport! 🎿

Het medische gedeelte

Het gesprek met de arts verliep soepel. Geen ziektes, geen medicijnen, niets ernstigs in mijn medische geschiedenis—een paar standaard controles verder, en de arts luisterde nog naar mijn hart en longen. Alles leek in orde.

Bij de diëtist ging het vooral over mijn nieuwe eetgewoonten. Van 4 naar 6 eetmomenten per dag, meer zuivel, en… geen koolzuurhoudende dranken en alcohol meer. Dat wordt een uitdaging, maar ik sta er positief in. Dit kan ik! Met die mindset liep ik aan het eind van de dag vol vertrouwen het ziekenhuis weer uit.

Het verlossende woord

De volgende ochtend werd ik gebeld met het verlossende woord: groen licht! 🎉

De planning kon nu aan de slag om mij in het voortraject in een groep te plaatsen. Ook werd een afspraak ingepland met de chirurg en anesthesist. Wat ben ik blij dat het nu echt gaat beginnen!

Ik dacht dat ik alles wel wist, maar nee hoor, ik kreeg nog een serie video’s en folders mee om door te nemen. En als bonus: alvast beginnen met mijn nieuwe leefstijl. Geen probleem, ik sta volledig aan boord.

Klein obstakel op de weg

En toen kwam de dag erna… de bloeduitslag. Niet helemaal het nieuws waar ik op hoopte: ik bleek een maagbacterie te hebben, een tekort aan vitamine D, en als klap op de vuurpijl een verhoogd PTH-hormoon als gevolg daarvan. Leuk, dacht ik sarcastisch, daar gaan we.

Ik stond al snel bij de apotheek waar de medewerker zelf nog verward raakte van alle medicatie die ik nodig had. Voor de maagbacterie kreeg ik drie soorten medicijnen voorgeschreven, tien pillen per dag voor drie weken. En daarnaast nog een vitamine D-kuur. Eerst wekelijks, daarna maandelijks. Het was even slikken, letterlijk en figuurlijk, maar hopelijk levert het me uiteindelijk wel wat op. Misschien voel ik me straks zelfs beter dan ooit.

Hoewel dit onverwacht was, ben ik vastbesloten om door te gaan. Het mag dan een kleine tegenslag zijn, maar ik hoop dat het de planning voor de maagverkleining niet te veel vertraagt. Ik kijk ernaar uit om het groepsproces te starten en hopelijk kan ik daarover in mijn volgende blog meer vertellen.

De reis is begonnen, en ondanks de kleine hobbels onderweg, voel ik me klaar om het pad naar een gezonder en gelukkiger leven te bewandelen.

Tot de volgende keer!